Rozdział 3

   Sevi siedział przy stole i grzebał bez zapału widelcem w talerzu. Był bardzo zły na tatę Yuriko, że zmusił go do przyjścia. Nie cierpiał oficjalnych kolacyjek jakie wydawała babka. Próbował udawać chorego, ale nic z tego nie wyszło. Rodzice zbyt dobrze znali wszystkie jego sztuczki. Nudził się więc okropnie i wypatrywał końca swojej męki.

- Drogi Yuriko, czyżby coś ci nie smakowało? - Zwróciła się do ojca. - Jesteś cały czerwony na twarzy.

- Wszystko w porządku, proszę pani - wymamrotał niepewnie mężczyzna, nie odważając się spojrzeć na siedzącą naprzeciwko teściową.

- Nie powinieneś jeść tyle białka kochanie. Zbyt duża ilość może zaszkodzić nawet najbardziej zahartowanym - kobieta podniosła brwi, patrząc wymownie na ogromnie zmieszanego chłopaka.

- Mamo daj mu spokój nie widzisz, że za chwilę ucieknie od stołu? - Odezwał się Ashlan, patrząc kpiąco na coraz bardziej purpurowego męża.

- Biedaczek nie je, bo cały czas wierci się na krześle. Czyżby coś go bolało? - Spojrzała niewinnie na Yuriko. - Może chcesz poduszkę drogie dziecko? 
- Mamo! Jesteś niemożliwa.

- Nie rozumiem o co ci chodzi, ja tylko dbam o jego wygodę. To wszystko twoja wina. Powinieneś być delikatniejszy - odgryzła się cesarzowa.

- Och babciu, musisz wysłać tatę na szkolenie do hrabiego Dysonta. Jak wczoraj w korytarzu przyciskał cię do ściany byłaś wyraźnie zadowolona. Widocznie robił to bardzo umiejętnie. Musi mieć niezłą wprawę - wypalił milczący do tej pory Sevi.

- Ucisz się smarkaczu - wrzasnęła zgodnie cała trójka, patrząc na chłopca z dezaprobatą.

- Myślę, że lepiej będzie jak dokończysz kolację w swoim pokoju - odparł Ashlan patrząc chłodno na syna. Seviemu nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Ukłonił się grzecznie dorosłym i szybko ruszył do drzwi, aby nie zauważyli pełnego tryumfu uśmieszku na jego twarzy.

- Okropnie rozpuściliście tego chłopaka! Wrósł na wyjątkowo bezczelnego młodzieńca. Nie ma żadnego szacunku dla starszych! - Usłyszał jeszcze głos oburzonej babki. Jak tylko Sevi wyszedł na korytarz od razu poprawił się mu humor. Postanowił skorzystać z niespodziewanego wolnego czasu i wyjść na miasto. Rzadko miał choćby kilka wolnych chwil dla siebie. Jako następcę tronu Sheridanu zasypano go mnóstwem obowiązków. Trzeba przyznać, że był niewątpliwie mistrzem w miganiu się od nich. Ćwiczył się w tej sztuce od dziecka i doprowadził ją do perfekcji.

Za tydzień miały się zacząć mistrzostwa, do stolicy zjeżdżali więc goście oraz uczestnicy ze wszystkich stron galaktyki, w tym także z Infernatu. Zawody odbywały się raz na dwa lata w losowo wcześniej wybranym miejscu. Obie Akademie wystawiały swoich najlepszych adeptów, którzy rywalizowali ze sobą w różnych dyscyplinach. Miasto było więc pełne przybyszów, a młody książę ogromnie ciekawy i zdeterminowany, aby wszystko zobaczyć na własne oczy. Musiał tylko wymknąć się z pałacu, co wcale nie było rzeczą łatwą. Sevi nie byłby jednak sobą, gdyby już dawno nie znalazł bezpiecznej drogi na zewnątrz. Długo szukał w tajnych archiwach planów ukrytych korytarzy, ale ciężka praca się opłaciła. Teraz mógł przemieszczać się po zamku, nie zauważony przez nikogo.  Po drodze wpadł tylko do swojej sypialni i przebrał się w przygotowany wcześniej strój przeciętnego mieszkańca stolicy. Charakterystyczne jasne włosy schował pod kapturem peleryny. Miął zamiar udać się na ogromny bazar położony w dzielnicy handlowej. Od służby usłyszał, że można tam zobaczyć najprawdziwsze cuda, zwłaszcza teraz, kiedy zjechali się kupcy z całego świata licząc na dobry zarobek. Z pałacu wydostał się niezauważony prze nikogo. Po kilkunastu minutach dotarł na jarmark. Stanął zachwycony pomiędzy straganami i zaczął rozglądać się dookoła, a było na co popatrzeć. Właśnie miał zamiar podejść do stoiska z dziwacznymi strojami, kiedy ktoś uderzył go silnie w ramię.

- Trzymaj te niezgrabne łapy przy sobie, to nie wiocha brzydalu - fuknął pogardliwie Sevi nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Poczuł jak ta sama ręka łapie go za pas, podnosi do góry i potrząsa nim bez wysiłku.

-Zobaczcie złapałem coś małego i w dodatku gada - rozległ się wesoły głos mężczyzny. - Pokaż pyszczek ptaszyno - ściągnął mu z głowy kaptur. - O, całkiem słodziutki jesteś. Szkoda tylko, że masz taką niewyparzoną buzię. Za karę dotrzymasz nam towarzystwa. Nawet nie myśl o ucieczce, z nami nie masz szans kruszyno. - Sevi podniósł głowę i z zaciekawieniem przyjrzał się swojemu prześladowcy. Faktycznie wpadł na całego. Miał ochotę sam się kopnąć w tyłek. Ile to już razy jego długi język wplątywał go w kłopoty? Barczysty mężczyzna niósł go pod pachą jak worek pszenicy w zupełnie nieznanym kierunku, a jego towarzysz rechotał rozbawiony całą sytuacją.

- Mam na imię Dave malutki. Nie martw się, będziemy się dobrze bawić - odezwał się do Seviego porywacz.

- I tego właśnie się obawiam. Nie mam pojęcia co takie kmioty jak wy robią na prowincji, ale tutaj porwanie nieletniego mieszkańca stolicy to poważne przestępstwo.

- Nie mów tyle bo się zmęczysz. Jak dojdziemy do karczmy, to znajdę dla twojej buzi jakieś bardziej użyteczne zajęcie, słodziaku - pogroził mu palcem Dave.

- Żartujesz, prawda? - Chłopak wbił w niego nieco zaniepokojone spojrzenie błękitnych oczu. - Nie jestem jakąś prostytutką, aby lizać się z tobą w miejscu publicznym.

- A jak pójdziemy do mojego pokoju to się zgodzisz? Nikt nam nie będzie tam  przeszkadzał - odezwał się kpiąco mężczyzna.

- Ratunku, pomocy! - zaczął wrzeszczeć na całe gardło Sevi przestraszony obrotem sprawy. - Ten facet chce mnie zgwałcić!

- Cicho bądź bo przywołasz straż miejską głupku i zamkną nas do paki. O oglądaniu zawodów będziemy sobie mogli pomarzyć.

- Oh, o tym nie pomyślałem. W takim razie wiejmy stąd, bo chyba ktoś się zbliża – postawił chłopca na ziemi. Sevi pociągnął zaskoczonego mężczyznę za stragan. Schowali się za skrzyniami wypełnionymi egzotycznymi owocami. Rzeczywiście po minucie pojawili się uzbrojeni strażnicy patrolujący bazar.

-Nie wystawiaj głowy baranie, bo nas nakryją - wyszeptał zdenerwowany chłopak.

- Czego się tak boisz kruszyno, masz coś na sumieniu? -  Zapytał cicho zaciekawiony Dave.

- Jak nas złapią, to mój ojciec się dowie o mojej ucieczce z domu i obedrze mnie ze skóry - wyszeptał Sevi.

- A nie martwisz się, że ja cię skrzywdzę wcześniej?

- W jaki sposób? Chcesz się na mnie rzucić na oczach wszystkich? - Młodzieniec popatrzył na mężczyznę z politowaniem i popukał się wymownie w czoło. - Poza tym nawet nie próbuj się porównywać do mojego staruszka. Nie masz z nim szans.

………………………………...................................................

   Tymczasem Amitaia wraz z kuzynem zaprowadzono do niewielkiej sypialni z dwoma łóżkami i maleńką łazienką. Drzwi za nimi zamknięto na klucz. Po godzinie zjawiła się spłoszona służąca i nie odzywając się ani słowem postawiła przed nimi tacę z jedzeniem. Umknęła zanim zdążyli zapytać o cokolwiek.

- Co myślisz o tym wszystkim, Ami? - Zapytał go kuzyn, siadając na łóżku z kanapką w ręce.

- Co mam myśleć? Jesteśmy więźniami, nie ufają nam i podejrzewają o współpracę z wrogiem. Na tym statku musiał lecieć ktoś ważny i dlatego tak się czepiają.

- Mogłeś powiedzieć im całą prawdę! Przez ciebie mamy kłopoty! - Meir popatrzył na chłopaka oskarżycielsko.

- Nie będę z tobą na ten temat rozmawiał - Amitai nakrył nakrył głowę kołdrą - i tak nie zrozumiesz. Śpij już, nie wiadomo, co przyniesie jutro. – Kuzyn obrażony odwrócił się do chłopaka tyłem i zamknął oczy. Wkrótce słychać było tylko jego miarowy oddech. Al’Kadar nie mógł jednak długo usnąć. Mimo, iż był zmęczony niespokojne myśli nie pozwoliły mu na odpoczynek. Bardzo bał się następnego dnia. Odkąd doznał dziwnego uczucia na widok masakry towarzyszy podróży instynktownie wiedział, że nic już nie będzie takie samo. Coś w jego wnętrzu się zmieniło i usiłowało wydostać na wolność. Kiedyś w dzieciństwie miał już podobne problemy, ale udało się je w porę opanować. Teraz jednak czuł, że nie będzie to takie proste.

„Powrócił pamięcią do tamtego dnia. Dnia, w którym jako pięcioletnie dziecko nauczył się, że magia jest zła i nie da się nad nią zapanować, kiedy już się ją uwolni. Wtedy dużo chorował. Noga bardzo mu dokuczała. Często musiał pozostawać w łóżku, bo każdy ruch powodował niesamowity ból w uszkodzonej kończynie. Nie mógł nadążyć za swoimi zdrowymi braćmi choć starał się ze wszystkich sił. Tak bardzo chciał się z nimi bawić. Byli dla niego niedościgłymi bohaterami. Często żartowali  i śmiali się, że wyrośnie na dziewczynkę. Zasmucony maluch coraz bardziej zamykał się sobie i po jakimś czasie zrozumiał, że oni nigdy nie przyjmą go do swojego grona. Jedynym jego przyjacielem stał się kudłaty owczarek Bingo. Tylko on był wobec kalekiego dziecka cierpliwy i wyrozumiały. Kiedy chłopiec nie mógł za nim nadążyć na krótkich nóżkach zatrzymywał się i czekał, aż go dogoni. Jeśli malec upadł łapał go za koszulkę na karku i ostrożnie stawiał do pionu. Wiele razy pocieszał zapłakanego Amitaia liżąc go po twarzy, aż przestał ronić łzy. Kochał więc swojego zwierzęcego przyjaciela bez pamięci. Spędzali ze sobą każdą wolną chwilę. Niestety pewnego dnia stało się coś strasznego. Ami od rana był bardzo zdenerwowany. Całą nic nie spał, bo tak bardzo dokuczała mu noga. Ojciec nakrzyczał na niego, że jest leniwy ponieważ nie dość dokładnie wykonywał swoje ćwiczenia. Matka, która zwykle pocieszała go, tym razem stanęła po stronie męża. Postanowił więc gdzieś się ukryć przed niezadowoloną rodziną. Pobiegł z Bingo na pobliską łąkę i usiłował go zmusić by wpełznął z nim do niewielkiej groty, ukrytej między drzewami. Pies jednak nie chciał go słuchać. Nie tylko nie wszedł do jaskini, ale także nie pozwalał wczołgać się tam, coraz bardziej rozgniewanemu jego uporem chłopcu. Wtedy Ami pierwszy raz to poczuł. Coś w jego głowie zaczęło narastać. Ogarnęła go jakaś dziwna gorączka. Słyszał jakby brzęczenie setek pszczół. Napięcie z sekundy na sekundę potęgowało się w nim. Rozpierało od środka jego czaszkę. W końcu wybuchło wylewając się gorącym strumieniem niesamowitej energii poprzez jego oczy. Pies zaskowyczał zaskoczony i na oczach przerażonego dziecka rozpadł się dosłownie na setki kawałeczków. Jakby coś rozsadziło go od wewnątrz. Krew rozbryznęła się po całej okolicy. Spanikowany i zapłakany chłopiec nie wiedział co ma robić. Jego najlepszy przyjaciel zginął na jego oczach. Zaczął krzyczeć ile sił w małych płucach o pomoc. Kiedy zbiegli się wszyscy domownicy był cały umazany ziemią i krwią. Trząsł się jak galareta nie mogąc wymówić ani słowa. Matka wzięła go na ręce, a ojciec zaczął oglądać okolicę pragnąc zrozumieć co się właściwie wydarzyło. Po chwili wrócił i pogłaskał Amitaia po jasnej główce.

- Twój pies, był prawdziwym bohaterem. Uratował ci dzisiaj życie. W tej małej grocie po ostatniej burzy powstała spora rozpadlina. Gdybyś tam wszedł wpadłbyś do niej i zabił się na miejscu, ponieważ jest bardzo głęboka, a jej ściany stanowią ostre skały. Miałeś dzisiaj sporo szczęścia mały – na te słowa ojca chłopiec zaniósł się jeszcze głośniejszym szlochem. Małe serduszko chciało mu z żalu wyskoczyć z piersi.

- Zabiłem go, zabiłem. Jestem potworem jak te demony z bajek. Bingo mnie ocalił, a ja go skrzywdziłem. - Łkał rozpaczliwie. - Już nigdy nie użyję magii, moja jest przeklęta i zła.”

Ami pamiętał tamten dzień jakby to było wczoraj mimo, iż był wtedy małym dzieckiem. Wstręt do jakichkolwiek przejawów mocy pozostał mu na zawsze. Czasem podsłuchiwał rozmowy rodziców z gośćmi. Nie rozumiał dorosłych, którzy zachwycali się i chwalili, że ich potomek potrafi czarować. Powoli zmęczenie zaczęło brać nad nim górę. Powieki opadły i mógł wreszcie zasnąć. Niestety sny, które go nawiedziły nie były wcale przyjemne.

…………………………………………………………………

 Następnego dnia wczesnym rankiem przybyła ta sama co wcześniej służąca przestrzegając chłopców, aby niczego nie jedli, bo będą mieli robione badania. Zaprowadziła ich do wielkiej białej sali pełnej nieznanych im przyrządów i posadziła pod ścianą.

- Zaczekajcie tutaj, zaraz przyjdzie medyk. Nie bójcie się to nic strasznego – dodała pocieszająco, uśmiechając się do nich. Po chwili do pokoju weszła lekarka znana chłopcom z poprzedniego dnia. Sprawnie pobrała im krew do szeregu małych probówek.

- Za kilka dni będą wyniki. Do tego czasu musicie pozostać w izolatce. Zrozumieliście?

- Tak proszę pani – odezwał się Meir. Zaprowadzono ich z powrotem do sypialni gdzie spędzili następnych sześć dni, nudząc się niemiłosiernie. Po tym czasie przybyli po nich strażnicy i znowu znaleźli się pod gabinetem dyrektora Akademii. Jak tylko zostali sami Amitai starym zwyczajem przyłożył ucho do dziurki od klucza. Wytężył słuch, aby nie uronić ani słowa z toczącej się rozmowy.

- Jakie masz wieści moja droga? – Rozpoznał głos starca.

- Nie mam jeszcze wszystkich danych, ale te które otrzymałam są wystarczająco dziwne.

- Więc gadaj wreszcie i nie trzymaj nas w niepewności – warknęła na nią wojowniczka.

- Porównałam krew Amitaia z krwią członków jego rodziny. Chłopak w żadnym wypadku nie może być z nimi spokrewniony. Tymczasem w miejscowym szpitalu przysięgają, że lady Al’Kadar rodziła przy nich i wszystko było w porządku, zgodnie z procedurami. Na świat przyszedł jasnowłosy chłopczyk. Problem w tym, że geny matki tak bardzo się różnią od genów chłopaka, że nie mogą być rodziną. Żeby było ciekawiej, mamy ten poród nagrany na łączach. Szpital robi to rutynowo z każdą ciężarną. Wszystko się zgadza z ich zeznaniami. I co wy na to?

- Musimy się nad tym zastanowić. Ty dalej prowadź swoje badania, a ja poszukam czegoś w archiwach. Ah, byłbym zapomniał! Przetłumaczyłem frazę, którą podał nam ten dzieciak. Brzmi ona - ,, asuna ito thasa, ugru jeno sarrew – ja i ty, jesteśmy jednej krwi”. Co by to miało oznaczać, nie mam pojęcia, ale pracuję nad tym.

- To robi się coraz dziwniejsze. Ja dopilnuję, aby ten smarkacz nam nie uciekł. Może on ma jakieś powiązania ze światem demonów. Chanańczycy ostatnio bardzo urośli w siłę – odezwała się ponuro wojowniczka.

..................................................................................

Betowała kot_w_butach